“ฉันเป็นคนละคน! เมื่อคืนนี้ ฉันได้จัดงานรวมตัวของเพื่อนสนิทตลอดชีวิตของฉัน เรามีทั้งหมด 4 คน งานรวมตัวครั้งนี้จัดขึ้นเดือนละครั้งมาเป็นเวลา 30 ปีแล้ว

ในชีวิตของเรามีเรื่องขึ้นๆ ลงๆ มากมาย แต่การรวมตัวกันก็มักจะเป็นแบบนั้นเสมอ เราคุยกันแต่เรื่องของตัวเองและเรื่องของโลก

เมื่อคืนนี้มีคนใหม่มาอยู่ในกลุ่มของเรา และคนๆ นั้นก็คือฉัน
ฉันแค่แตกต่างไปจากคนอื่น ฉันไม่รู้จะอธิบายมันอย่างไร ฉันรู้สึกสงบ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไม่สงบจนกระทั่งฉันสงบจริงๆ

ฉันมีอีโก้ที่เปลี่ยนไป และฉันใจเย็น ไม่ก้าวร้าว/ตัดสินคนอื่นทั้งภายในและภายนอก เพื่อนๆ ถามฉันอยู่เรื่อยว่าทำไมฉันถึงเงียบ (เงียบอย่างมีความสุข) หรือมองฉันโดยคาดหวังว่าฉันจะพูดอะไรสักอย่างในบางช่วงของการสนทนา

ฉันเพียงแค่เพลิดเพลินกับบทสนทนาที่ฉันกำลังฟัง

ความเห็นที่แตกต่างกันสองเรื่องในเรื่องหนึ่งทำให้ฉันไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องเลือกข้างหรือแสดงความคิดเห็น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเห็นของฉันเป็นอย่างไรเพราะฉันแค่ฟัง ไม่ได้วิเคราะห์หรือคิดหาคำตอบ

ฉันไม่ได้ระวังตัว ฉันเคารพตัวเองมากขึ้น ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไม่ระวังตัวจนกระทั่งรู้ตัว

ความสงบจิตสงบนี้เป็นสิ่งที่งดงามอย่างน่าอัศจรรย์ และฉันขอขอบคุณจากส่วนลึกที่สุดของหัวใจและจิตวิญญาณ

มันไม่ใช่การแตกสลาย แต่เป็นการเปิดกล่องและปล่อยให้เมฆลอยผ่านไป

ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่งและตลอดไป”